سفارش تبلیغ
صبا ویژن
دریچه
قالب های وبلاگ آمادهدایرکتوری وبلاگ های ایرانیانپارسی بلاگپرشین یاهو
خواب چه تصمیمهاى روزانه را که نقش بر آب کرد . [نهج البلاغه]
نویسنده : لطفی:: 86/4/20:: 4:33 عصر

عشق

گویند راهی است آن سوی ترس

در تکاپوی عشق ،

و خوشبختی

نشسته است آن سوی ترس ،

و دستی ست

پر از طراوت لحظه های سبز باهم بودن .

و با هم بودن

خوابیده است آن سوی صبر ؛

                                  «گویند سنگ لعل شود در مقام صبر» .

و هرکس بدین مقام نائل آمد

پخته است و کامل . 

دیگرنه ترس دارد از جدائی

و نه چندان شور و شوق دارد و اضطراب

برای لحظه ای دیدار دوست .

و بدین صورت است که عاشق ،

معشوق ازلی اش را می یابد .

و آنچنان بدو عشق ورزد ،

که دیگر نه خورد و خوراک فهمد

ونه خواب و بیدار ،

و عاشق می شود عاشق عشق به معشوق .

آنچندان که هرگز از عشق ورزیدن سیر نشود ،

تا آنکه با عشق بمیرد .

و در واپسین گوید :

                              «بهترین چیز نگاهی ست ،که از حادثه ی عشق، تر است» .

                                                    

                                                                                                            تابستان82


نظرات شما ()

نویسنده : لطفی:: 86/4/9:: 7:31 صبح

مسافر

 

شمعی نیست

راهی نیست

من در این واحه ی خشک

و در این ساحل غمناک

در اندیشه ی یک لبخند

و در این وازه ی زیست

و در افکار پلید

به کجا خواهم رفت ؟

و چه با خود خواهم برد ؟

کوله ام سنگین است .

چه در آن دارم؟

خود نمی پندارم

اما ،گویند گناه !

                          تابستان 82


نظرات شما ()

نویسنده : لطفی:: 86/4/9:: 7:10 صبح

زندگانی

 

در این لحظه که تو مرا می نگری

و در این لحظه که تو به من می اندیشی

من در افکار بچگانه ی خود غرقم

می خوانم با تو به زیبایی

و می نگرم به تو با یاس

می اندیشم به زندگانی

می خروشم با داستانی

داستانی که تو برایم می خوانی

می خوانی تا بدانم

ولی من دورتر از تو

در افکار بچگانه ی خود غرقم

و می اندیشم به زندگانی

 زندگانی که تو دوستش می داری

با تمام دارایی.

                                      پاییز 81


نظرات شما ()

نویسنده : لطفی:: 86/3/20:: 12:2 عصر

صبح بود

من درآن نم نم عشق

به کبوتر گفتم:

تو چرا عاشق پروازی؟

 

گفت: چون آزادم

و در آهنگ قشنگ پرواز

طعم آزادی را

با وجودم درک کنم

و خدا را شکر کنم

غم وجودم را بلعید

تا سر انگشتانم رفت

به خودم گفتم:

قلب! از کار بیفت؛

چشم! دیگر نبین؛

گوش! دیگر نشنو.

که تو بیماری و سخت آزرده

که تو زندانی و او آزاده

که تو در اوجی و او در معراج.                                          

 

چه گذشته بر من؟

من چرا می جوشم؟

من چرا می بینم؟

من چرا می شنوم؟

و چرا در غربت،

به نوک چلچله دقت دارم؟

و چرا می تپد این قلبم،

اگر مرده ام؟

دست و پایم

غل و زنجیر است.

قلب بیمارم

همچنان می جنبد،

همچنان می کوشد.

و من از اوج به معراج خدا

با تمام اخلاص،

می شوم آزاد.

پاره خواهد شد، زنجیرها

و من اکنون می فهمم

که کبوتر، چه گفت.

                                         پاییز 81

                                  زهرا لطفعلی زاده

 


نظرات شما ()

<      1   2      

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

7848:کل بازدید
20:بازدید امروز
0:بازدید دیروز
درباره خودم
دریچه
لوگوی خودم
دریچه
فهرست موضوعی یادداشت ها
شعر[9] . شعر[6] .
بایگانی
آرشیو یادداشتها
شعر
اشتراک