نگاه

دخترکی بود در اوج نگاه ؛

که می آمد گاه گاه ،

پر کند ظرفش را از آب .

کوزه ای داشت به دست

و نگاهی در چشم

و چه گلگون می خندید

و چه زیبا می دید

و چه زیبا می گفت :

من سخاوت ، از خاک

و طراوت ، از آب

و صمیمیت ، از خدا آموخته ام .