صبح بود

من درآن نم نم عشق

به کبوتر گفتم:

تو چرا عاشق پروازی؟

گفت: چون آزادم

و در آهنگ قشنگ پرواز

طعم آزادی را

با وجودم درک کنم

و خدا را شکر کنم

غم وجودم را بلعید

تا سر انگشتانم رفت

به خودم گفتم:

قلب! از کار بیفت؛

چشم! دیگر نبین؛

گوش! دیگر نشنو.

که تو بیماری و سخت آزرده

که تو زندانی و او آزاده

که تو در اوجی و او در معراج.                                          

چه گذشته بر من؟

من چرا می جوشم؟

من چرا می بینم؟

من چرا می شنوم؟

و چرا در غربت،

به نوک چلچله دقت دارم؟

و چرا می تپد این قلبم،

اگر مرده ام؟

دست و پایم

غل و زنجیر است.

قلب بیمارم

همچنان می جنبد،

همچنان می کوشد.

و من از اوج به معراج خدا

با تمام اخلاص،

می شوم آزاد.

پاره خواهد شد، زنجیرها

و من اکنون می فهمم

که کبوتر، چه گفت.

                                         پاییز 81

                                  زهرا لطفعلی زاده