شعر من

من کلامم شعر است ،

سخنم شعر است ،

دستانم شعر است ،

آفتابم شعر است .

وازه های شعر من هم زنده اند

وازه های شعر من فرخنده اند

وازه ها را می شود تیمار کرد

وازه ها را می توان بر دار کرد .

دلمن نیست همچون وازه ها ،

دل من برگی ست اندر آبراه.

                                             زمستان 82 

آرزو

              (به پیشنهاد دوست خوبم زینب ماجونی)

بوی کنده های سوخته ،

در دلی افروخته،

آتش و درّ و درخت و باغ و آب ،

آتشی کو اندرش حرای آب

***

آب سنگین است و آزاد و روان .

آب با خود ببرده مردگان .

اندر این آب و هوا و کوه و دشت .

می توان با آرزو همراه گشت .

بر زمینی فاکر و پر آبله ،

می شود انسان ملول خاطره .

                                               زمستان82

تو کجایی ای قناری

(برای دبیر خوب و نازینم خانم پروانه پروین)

اندر آن نم نم باران

و در آن شر شر و آواز قناری ،

تو کجایی تو کجایی ای قناری؟

پشت تور و زیر توپ و زیر سرویس پیاپی ،

می زنی با پنجه شوت های طلایی .

تو کجایی تو کجایی ای قناری؟

ای که پروین و پرستو و قناری ،

همه در مدح تو اند هر رو زگاری .

تو کجایی تو کجایی ای قناری؟

همه دم در همه جا شور تو دارم .

تو بیایی می شوم همچو قناری .

تو کجایی تو کجایی ای قناری؟

تو که می آیی در آن زنگ ریاضی ،

می کند پروانه ای اندر دلم با درس بازی .

تو کجایی تو کجایی ای قناری؟

                                                                  زمستان 82

تو که می آیی

تو که می آیی دلم پر می کشد

می رود تا اوج تا آسمان .

تو که می آیی زمستان رفته است .

تو که می آیی بهاران چیست پس .

دل تو گنجشک مهر است آشیان .

دل من چون کفتری بی آشیان .

تو که می آیی چون شکوفه در بهار ؛

دل من پر می کشد تا بی کران .

قلب تو حرف ها دارد هنوز ؛

قلب من در لحظه های بی قرار .

تو که می آیی چه گویم من به تو ؟

راز پنهان را نگویند آشکار !

                                                                      زمستان82

سبح(صبح و سبحان)

در هوایی ملکوتی در صبح ؛

در سکوتی شیرین ؛

و در آن غلغله ی بانگ اذان ؛

و در آن همهمه ی گنجشکان ؛

و در آواز بلند بلبل ؛

و صدای ، خروس لب بام ؛

شدم از غفلت بیرون .

دیدم آن گنجشک

دیدم آن بلبل را

و خروسی که لب بام ، می خواند هنوز .

و نگه بر من غفلت زده کردند به گاه

می شنیدم بانگی

بانگ بلبل بود بانگ گنجشک و خروس لب بام ؛

دم به دم می گفتند :

                      «سُبوحٌ قُدوس ربُّ الملائِکَه و الرّوُح» .

                                                                        پاییز 82